Ik zie stad en land voorbij gaan…
Het liedje van Edwin Evers klinkt uit de boxen van de radio:
Ik zie stad en land voorbijgaan
Daar aan de horizon
Ik zie stad en land voorbijgaan
Wat als ik kiezen kon
Ja, wat als ik kiezen kon…Nou dan wist ik het wel!
Geef mij maar het land, zoals Edwin in zijn liedje omschrijft: ‘ de rust en ruimte zoals het leven er is.’ En toch is dit niet altijd zo geweest. Ik kom hier weg, zoals we hier zeggen. Of in beter Nederlands, ik kom hier vandaan. En lange tijd heb ik me er wel tegen afgezet. Tegen de rust en de ruimte, tegen het iedereen kent elkaar en doe maar gewoon dan doe je al gek genoeg. Rust en ruimte? Saaaaaiii…
Mijn eigen keuzes maken
Toen ik 18 was verliet ik mijn ouderlijk huis. Klaar om het avontuur van het ‘echte’ leven aan te gaan. Ik verhuisde naar de studentenstad Groningen. Heerlijk vond ik het er. Verdwijnen in de anonimiteit van de grote stad. Dolend door de straten van Groningen, waar dag en nacht leven is. Stappen, niet alleen in de weekenden, maar ook op andere avonden. Vanaf mijn kamer in het studentenhuis het ‘grote’ leven instappen. Mijn eigen keuzes maken.
Keuzes die mij passen
Die keuzes zijn niet altijd even logisch en weloverwogen geweest. En toch zijn het telkens keuzes geweest van mij. Keuzes die mij passen. Het leven heeft me gevormd tot wie ik nu ben. Met spontane ingevingen en ingesleten patronen. De afgelopen jaren waarin ik heel bewust van de snelweg van het leven wegbleef en aan het verkennen ben geweest buiten de gebaande paden. Bewust vertragen en af en toe stilstaan. Merken dat ik ook in een ander tempo kan leven en dat dit me misschien minder goed past. Gasgeven of remmen, wat als ik kiezen kon?
Bewust een andere afslag
En dat is wel grappig, ik merk dat je in alles een keuze hebt. Ik heb de keus gemaakt om even weg te blijven van het ingesleten ritme. Alleen is het wel handig als je ze kent, je ingesleten patronen, het bandenspoor. Het is eenvoudiger om erin te blijven hangen. Maar ik houd er wel van om niet altijd te kiezen voor de makkelijke weg. Om de uitdaging aan te gaan een nieuw spoor te kiezen, mijn eigen weg te gaan en dus ook mijn eigen tempo te bepalen. Bewust een andere afslag in het leven te nemen.
Rust en ruimte
De rust en ruimte zoals het leven er is. Ik vraag me af hoeveel mensen het leven zo ervaren, zeker in de huidige tijd. Voor Edwin staat het symbool voor het land. En daar herken ik me in. Het is wat ik ook omarm, de rust en ruimte in het leven. De rust en ruimte in de omgeving waar ik woon en werk, een landelijke omgeving.
Maar de stad heeft alles wat ik zo vaak mis
De golven de deining zoals het leven er is
Het andere ritme
En heel af en toe bezoek ik toch nog een stad of stadje, ik mis het niet vaak. En toch geniet ik daar dan ook. Van de drukte, de mensen, de cultuur, het andere ritme. Of stap op een zeilboot om me mee te laten voeren door de wind en de golven. Even niet kiezen, maar je mee laten voeren op het ritme en door de elementen. En dan het liefst in fijn gezelschap.
Het gaat niet om waar maar met wie je wil zijn
En nu laat ik me even meevoeren door het ritme uit de boxen en de tekst van een liedje.
En zie door de ruiten van mijn herinnering stad en land aan me voorbij gaan…
Bedankt Edwin voor je inspirerende tekst!
