Durf voor jezelf te kiezen!
– Lessons learned –
Toen ik in 2017 zonder werk kwam te zitten, had ik geen idee. Geen idee waar ik uit zou komen, wat mijn volgende stap zou zijn. En toch had ik vertrouwen dat het goed zou komen. En dat zei ik ook als mensen mij vroegen: “Wat ga je doen?”.
“Ik heb geen idee, maar het komt goed. Ik wil mijn horizon verbreden.” Want na ruim 17 jaar voor een werkgever te hebben gewerkt was mijn horizon niet echt heel breed. Eerst maar eens verkennen…los komen.
Metaforen
Om los te komen ging ik wandelen. Heerlijk! Ik ging de paden rondom mijn woonplaats verkennen. Want ook deze waren redelijk beperkt. Vaste rondjes liep ik met de hond. Door af en toe buiten de paden te treden en doodlopende wegen in te slaan, ontdekte ik telkens meer. En vond steeds nieuwe routes. En ik ontdekte keer op keer meer mooie metaforen. Hoe je je perspectief kunt veranderen, hoe je dingen anders kunt benaderen. Naast wandelen, nam ik de tijd om te fotograferen. Van hieruit kom je ook op prachtige metaforen. Hoe je kunt variëren in scherptediepte, lichtinval en het punt van waaraf je fotografeert, je perspectief en hoe dit je compositie verandert.
Doodlopende weg
Aan het eind van een doodlopende weg, de Blikweg in Fluitenberg, staan verschillende bordjes. Deze bordjes luiden het einde van de doorgaande weg in. De weg eindigt hier niet, maar je betreedt vanaf dat punt privéterrein. Op 3 van de bordjes staat: VERBODEN TOEGANG. Eén bordje zegt hetzelfde maar in andere bewoordingen: EIGEN WEG. Dit bordje sprak me enorm aan. Een positieve benadering om aan te geven dat je deze weg niet mag betreden. En dit blijkt een grote inspiratie voor mij op dat moment, dat is wat ik wil. Mijn EIGEN WEG gaan. Nog altijd geen idee waar het me gaat brengen, maar wel een positieve benadering. Fijn!
Vrijheid
Wat me het meest is bijgebleven uit deze periode, is de enorme vrijheid dit ik ervoer. Als een vogeltje dat uit een kooitje vliegt. Die kooi was blijkbaar de baan waar ik al die jaren in had gezeten. En begrijp me niet verkeerd. Die baan was niet vervelend, ook binnen die baan had ik veel vrijheid. Achteraf door jarenlang te werken voor één baas, verworven vrijheid. En toch het feit dat je niet automatisch in een dagelijkse routine zit, geeft een gevoel van vrijheid. Alsof je vakantie hebt, waar je ook even vrij bent van werk, vrij van je vaste dagelijkse routine.
Ik heb anderen nodig gehad om dit punt te bereiken
Dat gevoel vogelvrij te zijn, kan ook de andere kant uitslaan. Angst dat het niet goed komt. Dat je geen baan meer vindt, dat niemand op jou zit te wachten, een paniekstemmetje. Dat stemmetje hoorde ik ook wel eens en toch kreeg dat stemmetje bij mij niet de overhand. De reden dat ik op dit punt was gekomen, kwam niet direct uit mezelf. Ik heb anderen nodig gehad om dit punt te bereiken. De periode voorafgaand aan mijn vertrek heb ik een aantal hele interessante gesprekken gehad. Gesprekken die me tot nadenken hebben aangezet. Gesprekken met tot dan toe onbekenden. En onafhankelijk van elkaar zeiden ze tegen mij: “Waarom werk je daar nog? Waarom begin je niet voor jezelf?”
Niemand zegt: je werktijd zit erop
Het feit dat ik geen denkbeeldig punt op de horizon had, maakte dat ik kon dolen. Ik had even geen duidelijk doel, geen bestemming waar ik op af koerste. Mijn doel was mijn horizon verbreden, rondjes draaien, af en toe stil staan en weer verder draaien tot ik een punt zou vinden waar ik naartoe wilde. Maar niet voor ik de 360 graden rond was, dat was voor mij zo klaar als een klontje.
Waarom ik niet voor mezelf wilde beginnen had ik wel duidelijk, dacht ik. Waar ik bij het werken voor een baas al heel veel met werk bezig was, zou dat voor mezelf nog meer zijn. Dan zou ik daar helemaal niet van los komen. Er zou niemand zijn die zou zeggen, je werktijd zit erop. En toch…
Blijkbaar had ik het ze zelf verteld…
Toch bleef het kriebelen, die opmerkingen van de onbekenden. Dat zij het vertrouwen in mij hadden dat ik het zou kunnen. Ze kenden me helemaal niet, ze hadden alleen mijn verhaal gehoord tot dat moment. Blijkbaar had ik het ze zelf verteld… Ze hadden geluisterd, samengevat en doorgevraagd. Ze hadden me tot nadenken aangezet. Blaadjes in mij doen opdwarrelen en nu was het aan mij om deze te laten landen. En wat hebben blaadjes nodig om te landen? Tijd en zwaartekracht.
Tussen twee landschappen
Om te bepalen wat mij aantrok, mocht ik eerst leren om te voelen. En om te voelen wat me aantrekt, was het blijkbaar nodig om dingen te doen die me niet aantrekken. Dingen doen die weerstand oproepen. En dat zijn harde lessen, vervelende lessen, lessen waar je jezelf tegenkomt en tegen je eigen beperkingen aanloopt. Ik leerde mijn beperkingen kennen en gelukkig ook mijn eigen talenten. En tussen deze twee landschappen vond ik mijn eigen weg. Geen strakke geplaveide snelweg, maar een afwisselende weg van zandpaden, bospaden vol boomwortels waarover je kunt struikelen en soms een uitstapje naar een heuvel met een mooi uitzicht.
Niet OF, maar EN
Inmiddels heb ik echt mijn eigen weg gevonden. Mijn punt aan de horizon bepaald, die mij de komende jaren richting geeft. Een hybride werkveld, met enerzijds een eigen onderneming en anderzijds een baan in loondienst. Zekerheid en vrijheid. Collega’s en klanten. Misschien is wel de belangrijkste les geweest om niet te denken OF, maar EN. Het werkt voor mij en dat is het belangrijkste. En dat ik het fijn vind om anderen hierin constructief te kunnen helpen hun eigen weg te bepalen. Uit eigen ervaring en vanuit opleidingen.
Kort samengevat is wat mij heeft geholpen voor mezelf te kiezen:
- Ruimte, een gevoel van vrijheid
- Een positieve instelling
- Anderen mij een spiegel voor laten houden
- Eerlijk zijn naar mezelf, durven luisteren naar mijn gevoel
- Denken in EN in plaats van OF
Wat helpt jou om voor je EIGEN WEG te gaan?
Laat het gerust weten via een berichtje. Ik vind het leuk om anderen te inspireren en laat me ook graag inspireren door verhalen van anderen.
Ik hoor graag van je!
Margaretha
